Life Goes On (28)
Back into the rhythm… Ik ben terug gesetteld in het normale ritme van tegenslag het hoofd zien te bieden en vooral om niet kopje onder te gaan. Met Luca gaat het gelukkig allemaal goed, net haar 3 jarige verjaardag én inenting achter de rug, dat is allemaal goed verlopen. Op wat koppigheid na, als ze haar goesting niet krijgt of niet genoeg aandacht, is alles goed met haar.
Met de ouders… nou, dat zijn best wel kopzorg momenten voor mij én het goede weer doet er geen goed aan. Moeder wilde met het zonnige weer, de veranda meubels van de zolder halen. Uiteraard omdat beiden geen 30 meer zijn, mag ik dat hele karweitje doen… Ik heb dus een vernieuwde hekel aan tuin en veranda meubels gekregen, zéker als ge dat 3 verdiepingen zonder hulp moogt naar beneden sleuren…
Dag nadien kreeg ze het lumineuze idee om de kamers te willen kuisen. Lees: ik mag met tegenzin (want uiteraard komt er dan van mijn zoektocht naar werk helemaal niets meer voort op zo’n moment) kuisen, ma geeft aanwijzingen bevelen hoe wat te doen volgens haar goesting. Uiteraard moet ik er dan nog op toezien dat ze beiden hun medicatie nemen (wat ze wel eens durven te vergeten, als ik er niet elke 5 minuten mee bezig ben), dat ze ook iets eten (ze zouden beiden door doen tot ze er bij neervallen, moest ik ze laten doen) en klap op de vuurpijl, wanneer ik naar de winkel ben voor inkopen te doen, heeft mijn moeder er niet beter op gevonden om aan de gordijnen te beginnen…

Mits die gordijnen al een halve eeuw (is geen grap) oud zijn, is ze er in geslaagd om een pak haken en ogen waarmee de gordijnen aan de kappen vasthangen, te breken… Uiteraard (bij ons toch) misery loves company kwamen de oude gordijnen, op verschillende plaatsen, gescheurd uit de wasmachine (wat eigenlijk wel té verwachten was, maar naar mij luisteren ze toch niet) en zodoende mocht ik met afmetingen, foto’s van de gordijnen, haken en ogen, gaan zoeken naar een zaak waar ze gordijnen verkopen en op maat maken… Voor de vele vrouwelijke bloggers hier die dit lezen, zal dit misschien appeltje eitje zijn, voor ne vent die dit alleen moet gaan doen, staat ge daar toch wel even te blinken… God zij dank bestaat er FaceTime en zodoende kon ik met de tablet van mijn vader (god zij dank dat ik hem dat leerde) videobellen en kon mijn moeder, zonder in de winkel te zijn, haar goesting aan de verkoopster kenbaar maken, terwijl ik er onwennig lijk ne zak patatten bij stond en het onderging. Achteraf vond men (ik sta natuurlijk nooit alleen in zo’n zaak, dat zou nou écht teveel van’t goeie zijn), de verkoopsters en aanwezige klanten, het best bewonderenswaardig wat ik allemaal voor mijn ouders doe… Op de moment zelf sta ik daar toch wel met een wrang gevoel.
Mijn moeder wilde ook de nieuwe videophone/deurbel wat poetsen, maar gezien de gordijn-toestanden, zijn mijn vader en ik er toch in geslaagd haar dat uit het hoofd te praten… Géén zin om daar nu fratsen mee voor te hebben, nu alles goed werkt.
Het goede weer had ook géén goede uitwerking op mijn vader, want net als mijn moeder wilde hij schoonmaken, met name de kornis en dakgoten schoonmaken… Gezien mijn vader hartpatiënt is, problemen met zijn knieën heeft en slecht te been is, kan je het als raden… Yep, Wildcard werd met veel tegenzin de kornis ingejaagd om deze schoon te maken en kreeg terug aanwijzingen orders over hoe ik het juist moest doen… I hate my life sometimes.
Uiteraard, terwijl ik daar in de dakgoot één van mijn vele levens naar het hiernamaals hielp, vond mijn vader er niet beter op de veranda deur die naar living doorgang geeft (maar die we eigenlijk om praktische redenen niet gebruiken of open doen), deze open te doen, met alle problemen van dien… Houten deuren, zéker waar de weerelementen aan kunnen, moet je regelmatig behandelen én omdat dit de afgelopen jaren niet gebeurd is, was er verrotting, houtworm probleem, afbladdering van verf, verstijving van siliconen afdichtingen opgetreden en pogingen om dit zelf te behandelen of herstellen van mijn vaders kant, maakten het alleen maar erger, met gevolg dat Wildcard naar een leverancier van deuren op maat mag gaan zoeken, want er moet een nieuwe houten deur in, liefst behandeld voor de komende jaren… Kopzorgen troef dus, gelukkig moeten er geen structurele veranderingen gebeuren, anders was dat ook nog een dure grap op zijn eigen, maar bon, ik weet wéér al waar me mee bezig te houden.

En zoals ik al zei, een ongeluk komt nooit alleen, ondertussen was mijn moeder bezig met het Veluxe dakraam schoon te maken op de logeerkamer en is ze er op de één of andere manier in geslaagd om het rolgordijn gescheurd te krijgen… Ik ben toen wel even als een kwade Donald duck in een Italiaanse colère geschoten, want uiteraard mag ik me alwéér gaan bezighouden met dakraam installateurs op te bellen, het probleem uit te leggen en te kijken wat de opties zijn voor een nieuw dakraam rolluik, want ook dit is al een eeuwigheid oud én een exacte versie krijgen, is net als hopen om aan het uiteinde van de regenboog een pot goud te vinden…
Ondertussen heb ik beiden verboden om wat dan ook nog van klus/kuis/bezigheids toestanden uit te voeren én heb ik véél zin om ze gewoon op ne stoel vast te binden. Niet omdat ik niet wil dat ze nog iets doen (al wil ik dat eigenlijk wel), maar omdat het ook een dure grap begint te worden, die ik telkens mag in orde brengen… Nu mogen ze zich van mij alleen nog bezighouden met wat lezen, met de hond spelen of wat wandelen…. Ik krijg dan het verwijt, da’k oude mensen van hun wil maken, maar ik begin goed te begrijpen waarom velen hun ouders in een home steken om er van af te zijn (als zou ik zoiets nooit over mijn hart kunnen krijgen). De komende dagen zal ik me dus qua werk dus niet vervelen en wellicht ook minder online zijn 😦
Ja, zeg, van een opstapeling van problemen gesproken… Veel courage!
LikeGeliked door 1 persoon
Merci, ’t zal nodig zijn. Morgen er aan beginnen met eerst te kijken voor de nieuwe deur te bestellen (pa op sleeptouw nemen) en dan gaan zoeken wat ik nog gedaan kan krijgen met velux dakraam. Dat gaat ook weer een zoektocht en een plezier op zich worden 😦
LikeGeliked door 1 persoon
Zo’n veluxgordijn vind je gewoon in Gamma!
LikeGeliked door 1 persoon
ik ga het moeten nakijken en zien dat het past natuurlijk. Bedankt voor het advies.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zou ook per direct een hekel aan tuinmeubels krijgen..
LikeGeliked door 1 persoon
yep en rond begin oktober mag ik alles weer naar de zolder slepen. Een ramp is dat niet, maar ’t is wel telkens een arbeidsintensieve karwij als je’t alleen moet doen.
LikeLike
Je hebt het maar druk met je ouders. Zij mogen van geluk spreken dat jij er voor hen bent.
LikeGeliked door 1 persoon
Met alles wat ik voor hun moet doen en met hun meemaak, mag ik best zeggen dat het handig is da’k thuis woon.
LikeGeliked door 1 persoon
Tuinhuisje dan maar?
LikeGeliked door 1 persoon
hehe 😉
LikeLike
Amai, niet moeilijk dat je je geduld verloor!
LikeGeliked door 1 persoon
ik heb dus alweer mijn bezigheden voor de komende warme dagen 😦
LikeLike
Het één na het andere.. courage!
LikeGeliked door 1 persoon
Merci 😉
We moeten er door hé.
LikeLike
Uw ouders hadden duidelijk zin in een lenteschoonmaak hèhè (insert lachje van Bompi van de Gamma)
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, helaas wel 😦
Maar ik mag dan meestal voor alles opdraaien om de dingen recht te trekken als er iets fout gaat…
LikeLike