Life Goes On (17)

Back on track? Ik kan het alleen maar hopen natuurlijk. Het hele voorval met mijn laatste werkgever is eindelijk afgerond. De nodige documenten zijn per e-mail naar mij toegezonden en de gepresteerde uren zijn qua verloning correct doorgestort. Eind goed, al goed… Gelukkig en ergens ben ik ook meteen opgelucht dat ik van de hele heisa af ben.

Sinds mijn vader hart problemen beginnen krijgen is, heb ik als Fitness Instructeur (ik deed mijn opleiding bij de Fitness Federatie met samenwerking voor het anatomische & geneeskundige gedeelte bij SYNTRA) voor een groot deel het stuur van zijn leven overgenomen. Ik stel een trainingsplan met de crossfiets voor uithoudingsvermogen en cardio, gekoppeld aan een voedingsprogramma, voor hem op zodat hij steeds (tot nu toch én ik natuurlijk mega blij dat ik die prestatieve pluim op mijn hoed mag steken) door de stress testen in het ziekenhuis voor zijn hart geraakt. Zolang hij mijn programma blijft volgens (en ik kijk daar écht nauwlettend op toe) kan hij vermijden dat hij bezwijkt onder de schrik van een opgelegde operatie aan zijn hart waarbij de chirurgen hem een pacemaker inplanten. Tot op heden heeft mijn opgelegd voedingsplan ook een ander voordeel gehad voor hem, de problemen met zijn hartkleppen waar door zijn hart onregelmatig ging kloppen, hebben zich hierdoor zonder operatie kunnen herstellen, wat ook terug voor mijn vader een opluchting van jewelste is.

Het klinkt allemaal simpel en gemakkelijk zoals het hierboven schrijf, maar dat is het alles behalve. Ik moet hem in’t oog houden, hem nauw opvolgen én ik mag écht geen steek laten vallen. Ook regelmatig de boeman uithangen en hem versnaperingen, ongezonde dingen, drank en nog veel meer, weigeren of afnemen als ik er op uit kom, met een pak verwensingen er boven op, behoren tot mijn takenpakket. Soms raakt het me wel eens, maar de gedacht dat ik hem hieraan onderwerp omdat hij langer zou leven, operatie kan vermijden en zich beter kan voelen, lichamelijk gezien, zijn alle verwensingen en woordenwisselingen van de wereld meer dan waard. Op de moment wanneer hij na de stress test een positieve beoordeling krijgt en terug zoveel aantal maanden vrijgesteld is van een test, weent ie achteraf van geluk en is hij wel dankbaar voor alle moeite die ik voor hem doe. Ook dat raakt me, maar om hem gelukkig en gezond te zien, daar doe ik het uiteraard voor.

Met Luca gaat het op dit moment ook super, ik heb eindelijk het wondermiddel gekregen van de dierenartsen, dat voor haar oortje fantastisch werkt. Op 3 dagen tijd was haar oortje dat er ontstoken en bloedrood uitzag, naar een oortje overgegaan dat mooi licht roze ziet en proper is. Ook hier ben ik super blij dat Luca terug gezond en speels is en niet meer aan haar oortje krapt met haar pootje.

Tijd om ons langzaam voor te bereiden op Halloween en Allerzielen/Allerheiligen, altijd weer drukke momenten.