It’s all mine 🙂 Met deze warmte van de laatste dagen, heb ik dus mijn dagplanning ferm moeten aanpassen en zien dat ik zoveel mogelijk ’s morgens wanneer het nog koel en lichtjes fris is, gedaan kan krijgen. Eén van de dingen die daar door omstandigheden onder vallen zijn natuurlijk ook wandelingen met Luca. Als compensatie kreeg ze van ons méér vrijheid, kan ze op’t gazon lekker koersen, snuffelen, gras knabbelen zonder zorgen, een plasje doen tegen de wasdraad paal, de appelboom besnuffelen en dat allemaal onder supervisie van het baasje of mijn ouders 🙂 Ze is er écht héél gelukkig mee en heeft haar nieuw domein al gemarkeerd voor de katten uit de buurt. Elke morgen ga ik wel eerst eens op inspectie, kwestie van slakken (met of zonder huisje) uit het gras te plukken en elders te deponeren, zodat Luca er niet uit nieuwsgierigheid kan van proeven, want die dingen zijn giftig.
Luca is blij om ’s morgens vroeg in’t gras te rollen, wij blij dat ze zich duidelijk kan amuseren en er van geniet en nadien is het lekker op de schoot van baasje, de pootjes en het buikje laten droogwrijven met de handdoek 🙂
It’s so good 🙂 Iedereen zal wellicht de kleine (soms verbazingwekkend) goede staaltjes die je bij gezichtverzorging, parfum en bepaalde etenswaren, mee krijgt als promotie om een bepaald (al dan niet nieuw) merk in de spotlights te zetten, wellicht kennen? Vaak, in mijn mening toch, stellen die staaltjes niet veel voor en zijn ze eigenlijk juist goed voor in de vuilbak. Héél af en toe, heb je het geluk (of moet ik zeggen ongeluk?) dat die staaltjes verbazingwekkend écht zo goed zijn, dat je het product wil aankopen én dan begint de lijdensweg hé. Op de plek waar je het bewuste staaltje kreeg, weten ze plots van niets meer, hebben ze dat merk niet in voorraad of in hun winkel (wat op zich ook alweer onbegrijpelijk is) en begint dat zoeken een hele onderneming te worden om dan te weten waar je het juist wél kan krijgen…
Mijn moeder heeft dit met een staaltje voor het gezicht, dat bij haar huid erg goed schijnt te werken én mijn vader wil een bepaalde Italiaanse prosecco aankopen die erg zacht en enorm goed bevallen is, voor het hele gezin trouwens én dan begint de ellende hé, Bibi mag gaan zoeken (vaak online want anders zou het een vaste job worden) waar je dat betreffende product, liefst in België kan terug vinden én kan aankopen.
Enfin, da’s toch vaak de intentie, maar helaas lijken die zaken dan plots onvindbaar te zijn, alsof je naar die iconische speld in de hooiberg aan’t zoeken bent…
Who do you call? Waar is de tijd gebleven (in de jaren 80 vorige eeuw) dat de animatie reeks van de Ghostbusters een dikke hit was, met de bekende film van het gigantische Michelin mannentje? Misschien komt het met deze film wel eens terug? Ghostbusters 2 met vrouwen, vond ik niet meteen zo’n succes.
It’s my turn now. Na lang wachten was het gisteren zover, ik mocht mijn eerste vaccinatie prik gaan halen. Ik was nu al 2 keer gegaan met mijn ouders, dus ik kende ondertussen wel al de weg. Bij het buitengaan kon je duidelijk merken dat het begint “gewoon” te worden, dat het welkom en warm maken voor het vaccinatie gebeuren op zijn laatste benen loopt, want in’t begin kregen mijn ouders nog lekkere appels mee, die in grote kisten en bakken stonden te wachten, ik daarentegen kon nu letterlijk op mijn kin kloppen. Geen appels, geen fruit, geen vriendelijk volk… alleen een verlopen gelopen handen ontsmetting gelbakje dat eenzaam bij de deur aan de uitgang stond.
Maar bon, eerste prik gehad en nu uitkijken naar volgende maand voor de laatste (hopelijk) prik, alvorens ik met een gerust hart weer eens op mijn duizend gemakken in Aalst ga kunnen winkelen. God knows we need it 🙂
Sometimes it works out but sometimes it don’t… Het is soms best wel grappig, soms verdenk ik dates dat ze m’n blogje lezen, want na mijn vorige logje hier kwamen er plots terug meer bericht reacties. Hoe leuk ik hem ook vond, ik bleef afstand houden, vooral om mezelf niet te verliezen in een gevoel van smachten naar… Sinds vandaag lijkt het plots voorbij te zijn, nog voor het écht kon beginnen, want je kan moeilijk veel gaan doen als het maar bij whatsapp berichtje blijft, hoe mooi en seksueel en begeerlijk ze je ook doen voelen en andere zaken waren belangrijker geworden… Ik wist even niet goed wat ik er allemaal moest van denken, maar bon, ik laat het niet aan m’n hart komen.
Back at square one… De afgelopen dagen, niettegenstaande dat ik hier soms vrolijk een reactie gaf op andere bloggers hun topics of reacties, waren enorm vermoeiend voor mij. Een paar dagen geleden toen het zo lekker erg warm was, heeft mijn moeder een migraine aanval gehad. Hoofdpijn, misselijkheid, overgeven… alles kwam aanbad. Ik heb haar dus mogen naar haar slaapkamer brengen. Mijn vader die lag beneden in de zetel languit, hij had zich gisteren overdaan met het gras te maaien en de haag te scheren, tegen mijn advies in, want met zo’n warmte weet ik dat je best niet téveel inspanningen doet, maar uiteraard luisterde er geen kat naar mij…
Bon, hij dus de plank af beneden in de zetel, mijn moeder boven in bed. Trappen op en af (ik zal toen al genoeg beweging gehad hebben) om poep / plas / braaksel van overgeven emmertjes te uit te kuisen en terug boven te brengen. Eten klaarmaken voor mijn vader zodat die toch ook iets binnen heeft, Luca eten geven en wat te eten maken voor mijn moeder. Ik moet zeggen dat Luca zich fantastisch gedragen heeft, ze voelde het goed aan, was héél braaf en bleef de wacht houden bij papa wanneer ik boven mijn moeder aan’t helpen was. Ze is een droom hondje geworden, ik zou me geen ander hondje kunnen voorstellen.
Tijdens de middag dan even zelf wat gegeten om te vermijden da’k zelf van mijn stekken zou draaien én met Luca wat zitten spelen, om nadien terug te gaan kijken naar hoe het met mijn moeder was, zorgen voor de nodige verluchtig van de kamers en het huis op zich. Uiteraard heb je dan wel van die momenten dat het angstig stil is, wanneer mijn beide ouders slapen en ik met mijn gedachten alleen ben.
Ik moet zeggen dat ik bewondering heb voor mensen die alleen op een appartementje wonen, ik zou de muren opkruipen van het zot worden van eenzaamheid en stilte. Ergens ben ik daar ook wel bang voor want het gaf me bij wijze van spreken een voorproefje hoe mijn leven er gaat uitzien de dag dat mijn ouders er niet mee zullen zijn. Ik mag er gewoon niet aan denken. Los daarvan zijn mijn ouders, hoe erg dat misschien ook is om te zeggen, wat blij dat ik momenteel geen werk heb en dus de afgelopen dagen weer voluit ten dienste (wat ik graag doe hoor, da’s me zeker niet téveel) van hun kon staan. God mag weten hoe we het anders zouden bolwerken moest ik voltijds gaan werken zijn…
Het gaat nu, op’t einde van de week, nu het wat minder warm is, al een stuk beter met mijn ouders, maar ze voelen gelukkig zelf nog aan dat ze het kalm moeten doen, dat ze nog belange na niet gerecupereerd zijn. Mijn ouders hebben me al uitvoerig bedankt voor de goede zorgen die ze van me krijgen, maar da’s maar niet meer dan logisch in mijn hoofde om dat te doen, ik heb alleen hun en we moeten aan’t zelfde zeel trekken hé. Wanneer mijn vader zich terug wat beter voelt, ga ik eind volgende week moeten herbeginnen (tot veel tegenzin van hem zelf) met de crossfiets training voor z’n uithouding en zijn knieën. De nieuwe controle komt er langzaam aan dichter bij en ik wil dat ie een goed resultaat naar zet. Nu doet ie daar terug moeilijk over met alle donkere gedachten vandien er bij, maar ik weet dat hij achteraf gaat opgelucht zijn als ie weer voor een half jaar “safe” zit…
En dan ga ik moeten kijken om terug te herbeginnen met solliciteren, want dat is er ook bij ingeschoten toen ik voor m’n ouders moest klaarstaan… ’s Avonds heb ik dan iets simpel, gratains met kip klaargemaakt (daar kon Luca ook lekker van mee eten) en nadien de afwas gedaan. Nadien was’t ook genoeg voor mij. Ik weet dat veel mensen zullen denken : “schakel dan familiehulp of wat dan ook in” en ik snap die gedachte wel, maar in se haalt dat niets uit, met alle respect voor wat die mensen doen, maar op dat uurtje dat ze eens komen om mijn moeder te wassen of wat eten te maken, hou je geen huishouden draaiende…
Voor de komende nieuwe week lig mijn taken lijstje wat inkopen doen betreft al klaar, want nu mijn vader nog steeds moeilijk uit de voeten kan en op de been is, moet iemand het doen én dat ben ik dus. Ik ga dan ook zoals ik de afgelopen dagen gedaan heb (grotendeels omdat het goed weer was), da’s dus ’s morgens vroeg met Luca een grote wandeling doen, zodat er lekker moe is als we weerkomen 😉
Pfff, écht alleen wonen, ik kan het me niet voorstellen… Dat er zovelen zijn die daar staan voor te springen.
