Ze begon ook minder te eten (wat me bij momenten nog steeds zorgen baart, maar waarvan iedereen dat de normaalste zaak blijkt te vinden) én ik hoefde mij daar volgens de dierenarts dames geen zorgen over te maken, da’s normaal met het ouder worden. Allemaal goed en wel, maar als ze zo een hele dag niets eet, ook geen snoepjes, trek ik me dat toch wel aan… Ik moet dat dus afleren.
“ze zal eerder sterven van geen drinken hebben dan een paar dagen niets te eten.“, hoor ik de dierenarts dames nog zeggen. Ik ben daar nooit écht gerust in, het is tenslotte ook mijn eerste hondje.
Als ik vertel wat ze soms op een dag opeet, verschieten te dierenarts dames. “Da beestje heeft meer een klein maagske hoor“, hoor ik ze dan zeggen. Allemaal goed en wel maar als ze haar goesting aan’t eten is, lijkt het toch alsof dat klein maagske toch wel ergens een zwart gat zitten heeft…
Uiteraard weet ze dat en dan zie je zo’n ooops moment uitdrukking op haar snuitje 😉 Ondertussen is mijn kleine hartendief al 1 jaar oud geworden en is ze uiterlijk volwassener geworden én deden er zich naar het veranderen van het uiterlijk, nog een andere verandering voor: Al haar melktandjes waren weg en vervangen door best scherpe tandjes die goed groeiden. Ze hield ook op met bijten in haar kauw-stok en harde koekjes moest ze plots niet meer hebben. Gelukkig had ik mijn les geleerd en er geen grote voorraad van aangelegd, anders zat ik daar ook mee.
Het was heel onwennig (omdat ik het vroeger nooit gedaan had) om zo met interviewers en consulentes van interim kantoren te praten. Ik ben er nog altijd niet helemaal in thuis, maar dat komt wel. Het vervelende er aan is dat ik nu moet zorgen dat ik er alle dagen piek fijn bijloop, men kan je altijd vragen voor een video gesprek te doen, waar ik vroeger nog wel eens mijn baardje liet groeien én in onderbroek (of zelfs zonder) vrij kon rondwandelen hier…
Welke programma’s / apps gebruiken jullie zoal voor het videobellen? Ik merkte dat Whereby nogal aan een populaire opmars bezig is… Nu eens gaan uitvogelen wat er allemaal met Apple compatible is.
Ik grapte er langs de neus over dat ik wel de boodschappen zou doen, mits ik het toch al gehad heb. Omwille van de vergelijkingen, konden mijn ouders de grap niet écht smaken. Niettegenstaande kwamen alle boodschappen toch bij mij terecht want m’n ouders wilden natuurlijk niet in een wachtrij bij de Colruyt uren vastzitten. Ik had er geen probleem mee, dus mocht ik de boodschappen en voorraad beheer doen.
Ondertussen stelde ik mij wel de vraag met een eventuele job, hoe ik dat zou voor elkaar krijgen, als nu het thuiswerken regel ging worden. Ook klote natuurlijk dat de dierenarts toen ook dicht moest én gelukkig ben ik (soms tot ergernis van mijn ouders) erg vooruitziend en had ik al voor de hond een voorraad medicijnen en haar lievelingssnoepjes aangelegd, wat weer een kopzorg minder was. De hondenschool werd helemaal een njet… eerst omdat ze dicht moesten, nadien omwille van de wel erg strenge maatregelen en ondertussen omdat iedereen zich moet laten registreren omwille van de corona tracking. Beter om dan gewoonweg niet meer te gaan, hadden we ook geen last van mogelijke besmettingen.
Mijn vader komt me om de dag bezoeken, hij is er mentaal niet zo goed aan toe, want kennelijk moet ik met mijn vele hoesten, mijn moeder “besmet” hebben en heeft die een bronchitis gekregen dat ook richting longontsteking ging, maar gelukkig toen hij onze dokteres belde, kreeg hij haar nu wél aan de lijn en was ze snel bij mijn ouders met paardemiddelen van antibiotica en moest mijn moeder een week te bed blijven…
Met mij buiten strijd, mijn moeder in bed, moest mijn vader zijne plan trekken en ook nog voor de hond zorgen, want die laatste ging nog altijd haar eten niet zelf maken en brokken at ze niet meer…
Midden de derde week van Februari werd ik van het beademingstoestel gehaald, kon ik terug zelfstandig ademen en eten en was mijn koorts volledig weg. Ik mocht toen nog niet naar huis omdat ik nog kort van adem was en er uiteraard nog radiografische foto’s van mijn longen moesten genomen worden om de stand van zaken te bekijken. Ik mocht dan in de namiddag mijn vader bellen dat hij me mocht komen ophalen, ik mocht naar huis. Mijn longontsteking was zo goed als genezen, ik moest het rustig aandoen en kreeg antibiotica die ik nog 2 weken diende in te nemen, samen met een siroop voor mijn longen. Smaakte walgelijk dat spul, maar werkte erg doeltreffend. Nadien kon ik me bezig houden met kopijen te nemen van al mijn papieren attesten en apotheker voorschriften van medicatie, want mijn vader had het eigenlijk allemaal laten bijeenkomen én nu mocht ik alles in orde brengen bij de verzekering.
Mijn moeder was dankzij (deze keer toch) het snelle optreden van onze dokteres, op een week hersteld van haar bronchitis. Toen ik een paar dagen thuis was, is onze dokteres op bezoek gekomen. Op zich stoorde mij dat wel want ze komen “eens op bezoek om te kijken hoe het gaat“, maar ge moogt er wel een visit van 30 euro voor afdokken… plus het feit dat ze het nog altijd niet als haar verantwoordelijkheid zag dat dringende oproepen van patiënten gewoon niet tot bij haar geraakten. Ok, die 30 euro is nou z’n ramp niet omdat we daar toch een groot deel van de mutualiteit van terug betaald krijgen, maar ik ben toch niet zo opgezet met die werkwijze… Ik ben toen (ik had gelukkig mijn stem alweer terug) ferm uit m’n vel geschoten en heb me toen waar mijn ouders bijstonden, letterlijk heel kwaad tegen onze dokteres gemaakt. De dingen die ik meegemaakt heb, die ik moeten doorstaan heb omdat ik haar gewoon niet aan de lijn kon krijgen, leken dagdagelijks dingen te zijn die geen enkel emotie losweekten, dan het verschieten van mijn reactie en hoe mijn “houding” wel niet moest overkomen bij die arme sukkelaars van callcenter medewerkers…
Mijn vader heeft me toen letterlijk moeten tegenhouden, want ik ging door het lint gaan, dat ik had liggen te creperen dat was natuurlijk wel erg, maar dat ik suggereerde dat die callcenter medewerkers iets fout gedaan hadden, oh maar, dat was toch wel erg ver gaan hoor… Zelf de hond was slimmer in het oppikken van signalen en begon dreigend te grommen en haar tanden te laten zien naar onze dokteres, waarbij ze snel het hazenpad koos met de melding dat ze nog andere bezoeken had… Later zijn we te weten gekomen dat ze bang is van honden.
Eind Februari was terug mijn oude zelf en ben ik op visite geweest bij de nieuwe dokteres die mij in mijn ogen gered had van erger. Zij is nu mijn huisarts, mijn ouders wilden niet meteen veranderen en bleven dus bij mijn vorige dokteres. Bij mijn nieuwe huisarts heb ik meteen de overdracht van mijn medisch dossier getekend. Bleek bij het deels kunnen inkijken dat mijn nieuwe huisarts me liet weten dat er van mijn hele gebeuren (ziekenhuis opname en mijn longontsteking) niets in mijn dossier gezet geweest is door mijn vorige dokteres… Ze zou dus haar werk hebben met mijn dossier wanneer ze volledige toegang had.
