I Feel a change… The uniform fits like a glove around my body… sparkles of energy run to my fingertips… cards swirl around me, one enlarges and imprints itself on my chest… the capital “W” in a card is on my chest… a belt tightens, cards keep swirling around me as a defense barrier… I am Wildcard, defender of … hmmm moeten we nog even over nadenken… All that is missing now is a mask to hide the secret… yes, time to play “Avengers” again 😉
One step at the time… Gisteren heb ik het erop gewaagd, voor het eerst sinds bijna 2 jaar, ben ik terug ’s morgens na mijn boodschappen doen in de stad, langs geweest bij mijn vaste en favoriete koffiebar. Zo’n heerlijke Latte Macchiato met ne rozijnen koek… smelt…
Het was een fijn weerzien, zéker als je iemand al bijna 2 jaar niet meer gezien hebt en er haast wekelijks over de vloer kwam. Hopelijk blijven de zaken de goeie kant uitgaan én kan ik er de komende maanden een paar vrienden uitnodigen om hun verjaardag te vieren. Dat zou écht terug super zijn. Genieten van de kleine dingen hé 😉
Oh My F*****g God… Gisteren kreeg mijn vader het horror verhaal te horen van een buren koppel dat plichtbewust gereserveerd had om op restaurant te gaan. Daar aangekomen toonden ze hun kaartje waar de stempels van het vaccinatie bewijs opstonden (niet iedere oudere van begin de 80 zit met ne smartphone bezig) en… mochten omdraaien. Ze mochten er niet in, hét was niet goed of geldig of ok of whatsoever, wat natuurlijk voor de mensen 1) een slag in’t gezicht was figuurlijk omdat ze, net als mijn ouders, zich altijd keurig aan de regels gehouden hebben en 2) omdat ze vonden (en daarin kan ik hun gerust volgen) dat dit toch op voorhand mocht gezegd geweest zijn aan de telefoon in plaats van iemand in het ongewisse te laten. Dé arrogantie bij véél mensen is dat ze er van uitgaan dat tegenwoordig iedereen met een smartphone geboren is én de verwachting standaard is dat ge alles weet staan en kunt doen. Ook in Aalst (O-VL) zou dat volgens het koppel in winkels en restaurants het geval zijn, dat je een EU Digital COVID Certificate op papier moet kunnen voorleggen, wanneer je geen gsm hebt of bij je hebt. De paniek zat er bij mijne pa in, want ons moeder loopt al een paar weken te zagen om eens terug Aalst te gaan verkennen, vooral de winkels dan. Ik hoorde het al donderen in Keulen toen hij met dé vraag bij mij kwam aankloppen.
“Gij die van alles op de hoogte zijt en na smartphone hebt, gij moet da toch voor ons kunnen regelen ?“, was zijn reactie toen hij het hele verhaal tegen me gedaan had… Juist, Wildcard zal het wel weer doen…
In eerste instantie, omdat ik zelf véél met de smartphone doe, dacht ik dat dit wel een fluitje van een cent zou zijn. Eventjes een eID op een It’sme zetten, downloaden, afprinten en klaar is kees… dat dacht ik toch en het geeft weer hoe we eigenlijk haast alleen nog in smartphone termen kunnen denken. Het bleek allemaal niet zo simpel te zijn om er aan te geraken, want It’sMe is een app ENKEL voor op smartphones… Daar stond ik dus en werd gedwongen om verder dan mijn digitale neus te kijken.
Gelukkig heb ik een kaartlezer, ik heb dat altijd wel ergens in een lade “voor het geval dat…” liggen, maar heb het zelf in de verste verte nog nooit gebruikt. Eerste keer voor alles dus… Eerst begonnen met de juiste software upgrades hiervan te downloaden en te installeren op de iMac, dan via http://www.mijnburgerprofiel.be ingelogd, kaartlezer ingestoken, elk om beurt mijn ouders hun ID-kaart ingestoken, hun passwoord (dat was ook weer even paniek, want wie weet nog zijn paswoord van zijn identiteit kaart als je dat nooit nodig hebt of gebruikt?) ingegeven, geselecteerd wat ik juist wilde, dit verkregen in PDF formaat en afgeprikt.
Mijn ouders blij en fier lijk ne gieter dat ik het voor elkaar gekregen had én ik opgelucht dat ik nu wist wat ik eigenlijk moest doen van handelingen om er aan te geraken. Weer iets dat we bijgeleerd hebben, want ik vrees dat ik het in de toekomst nog regelmatig zal mogen doen, nu de 3de prik er zo goed als zéker komt en vele instanties waarschuwen voor een nieuwe pandemie die voor de deur staat met één van de mutatie versies van het virus.
May it last forever… Laatst vroeg een oud collega me “out of the blue” na gezien te hebben hoe ik met iemand omging die voor mij in gedachte een goede kameraad is, of we vrienden waren. Voor iedereen is een vriendschap of de invulling ervan, totaal anders.
Als je onder “vriendschap” verstaat dat we loyaal zijn naar elkaar en elkaar steunen, dan ja, dan zou je kunnen zeggen dat we vrienden waren. Als men er onder verstaat dat we bij elkaar de deur plat lopen en samen of in groep naar feestjes en uitgaansgelegenheden gaan, dan eerder nee.
Enkel goed “overweg” kunnen met iemand, is bij mij althans niet voldoende om de titel “goede vriend” te krijgen. Je moet met elkaar ervaring kunnen op doen die het vertrouwen sterker maakt in elkaar, van elkaar dingen mogen weten en kunnen delen. Anders blijft het toch maar een kameraadschap waarin je elkaar kent, maar dat is het ook…
Hoe denk jij over vriendschappen?
Stand still, almost done… Ook van honden zijn er ondertussen al een paar portretten gemaakt en ze vallen best goed mee moet ik zeggen, al blijft Luca haar portret voor mij het mooiste 🙂
Continued from log “I Live In Wisteria Lane Nr… (3)“
Problems never come alone… Na de terugkeer van vakantie van onze Bulgaarse buren, heeft mijn vader hun over het “aangetekend voorval” aangesproken. Dezelfde dag nog kregen we een aangetekend schrijven van de stad dat we de bouwplannen mogen komen inkijken, op afspraak wel te verstaan. Van de Congoleese buurvrouw (waarvan we vernomen hebben ondertussen dat ze enkel Frans en Congolees zou spreken) hebben ze nog steeds geen goedkeuring gekregen om met de werken te mogen beginnen, maar mits we in een buurt wonen waar gesjoemel en je niet aan regels en afspraken houden, hoogtij vieren, was onze Bulgaarse buurman met vrienden én een graafmachine bezig met grond verzetten, om ruimte te maken voor de septische put (sinds Januari 2016 verplicht bij woningen die niet op de openbare riolering waren aangesloten en nu ook voor nieuwbouw woningen en verbouwingen) en regenwater putten.
Ondertussen zijn de graafwerken al begonnen en werd er door mijn ouders van op veilige afstand gekeken dat ons gazon niet onder de aardekluiten komt te liggen… Ook de Congoleese buurvrouw, of althans haar vriendinnen / familie / of wat het ook voor relatie mag zijn, stonden er ook op te kijken. Ne Congolees, of het nu ne man of een vrouw is, die wonen nooit alleen. Altijd zijn daar 2 à 3 andere Congolese vrouwen bij (god mag weten waar die vandaan komen, maar ze lijken lijk paddestoelen de grond uit te schieten), waardoor je je eigenlijk om den duur gaat beginnen afvragen hoeveel volk er nou eigenlijk in dat huis “verblijft” of woont…
Het huis naast de Congolese, noemen wij “The Villa”. Het huis is een eind naar achteren geschoven, waardoor er dus een oprit is met plaats voor 3 wagen (als ze zich wat deftig en normaal willen parkeren) en naast het huis nog een garage, waar gemakkelijk 2 wagens in kunnen. Het koppel dat er in woont nu zijn beiden verplegers. De vrouw beviel vorig jaar van een zoontje. Niemand in de straat komt er mee overeen en laat hun bij gevolg links liggen. De overbuurvrouw (die wiens zoon piloot is) had er toen, omdat ze hun huis versierd hadden met “it’s a boy” en ballonnen overal, als geschenk een pluchen beertje gaan willen afgeven en kreeg bot van de vrouw op hare neus dat da een privé aangelegenheid was en haar cadeau niet nodig was… Zo arrogant zijn die dus wel, denken dat ze beter zijn dan een ander en een ander lucht is…
Ook postpakjes aannemen doen wij niet meer voor hun, ik heb het in begin 1 keer gedaan en kreeg op mijnen neus als bedanking dat ik da niet had mogen aannemen (nog net niet op verwijtende toon alsof ik hun spullen gestolen had), omdat mijnen naam daar toch niet opstaat… Op de moment zelf was ik wat uit mijn lood geslagen omdat ik zo’n reactie niet verwacht had, maar ondertussen weten ook de post dames en heren en de pakjes bezorgers, dat niemand hun nog wil helpen… Als ze een pakje verwachten, moeten ze maar zien dat ze zelf thuis zijn…
