Should I try it again? Sinds mijn avonturen in NY, slaat m’n hart een slag over wanneer ik van de fotograaf een berichtje krijg of zo’n “lokkertje” over bepaalde modeshows of merken. De beelden van luxe, vrijheid en véél té dure zaken, staan me nog steeds fris in’t geheugen én zorgden voor een mental reboot goesting, die ik zoveel mogelijk probeer te bedwingen. Uiteraard is zoiets gemakkelijker gezegd wanneer je geen herinneringen over komende mode shows in Parijs en Milaan krijgt…
Vorige week nog kreeg ik van de fotograaf, nog niet gepubliceerde foto’s van een shooting van Marcus te zien én ik zou liegen da’k zwart zie, als ik zei dat het me niets deed. De fotograaf kent m’n zwakte, he wants to pull me back into a world I left behind… Ik ben niet zo snel te verleiden, maar ik zou liegen als ik er soms niet mijmerend naar kijk.
Zo wil hij me graag eens meenemen naar Parijs en de Verenigde Arabische Emiraten, met name Dubai. Parijs zie ik nog zitten, alhoewel het bij de vrouwelijke modellen, best een andere mentaliteit is, dan die ik in mijn “avonturen” van NY beschreef. In Dubai, voor een kennismaking met Vogue. Dat kan natuurlijk wel mooi zijn, al die luxe, maar het feit dat er strenge regels zijn waar ge u moet aan houden (lichamelijk (een baardje laten groeien is zo’n ramp nog niet) en emotioneel) + het feit dat Homoseksualiteit er nog steeds strafbaar is, zijn niet meteen dingen die me over de figuurlijke streep trekken…
Het stemt allemaal tot véél nadenken…
All new… De afgelopen dagen waren druk, niet alleen omwille van het doef, drukkend (véél té warme) warm weer én uiteraard de alom bijhorende onweer situaties, die zich afwisselend ’s middags of ’s avonds zich voor deden, gepaard gaande met de mogelijkheid van wateroverlast. Wij zijn daar gelukkig van gespaard gebleven, maar op andere plaatsen hebben ze het toch wel erg gehad.
Ondertussen zit de nieuwe deur, die uitgeeft op de veranda er in en zal deze in de toekomst ook wat meer gebruikt worden. De werkmannen van de firma waar we het besteld hadden, hebben erg goed werk geleverd op die warme dagen en uiteraard zijn mijn ouders erg blij (ik zéker) dat dit “probleem” terug voor een hopelijk erg lange tijd van de baan is.
Via via, én vooral na een lange zoektocht; ben ik eigenlijk bij een bedrijf uitgekomen waar ik het rolluik voor het dakraam kon krijgen dat de juiste afmetingen had. Ook dat is een opluchting van jewelste geweest voor mij én vooral blij dat ook dat van de baan en opgelost is.
Tijdens de drukkende warme dagen, hield van de ene moment op de andere, ’s morgens ook het koffiezet apparaat er mee op en bleek het na vergeefse pogingen om er (nieuw) leven in te blazen, ook dit naar de machinale jachtvelden heen te zijn gegaan. Gelukkig is dat één van de weinige dingen waar ik niet zo heel ver moest voor zoeken én wat je gelukkig ook niet het gevoel geeft dat je er een arm en een been moet voor afstaan om het te kunnen betalen. Samen met de (vele) rekeningen die volop de weg naar ons adres leken gevonden te hebben (je kan zo van die momenten hebben dat alles precies op de zelfde moment toekomt), mag wel gezegd worden dat de afgelopen week een erg dure week geweest is.
Op dezelfde moment leek het op job vlak als het ware, alsof iedereen mijn CV leek te hebben gevonden en mocht ik tot mijn verbazing merken dat er toch serieuze aanbiedingen en jobsvoorstellen bijzaten die ook effectief interesse hadden in mijn ervaring. Het was dan ook een kunst van jongleren met thuis alles in orde zien te krijgen en een pak video call gesprekken en afspraken bij bedrijven te doen. Vele dingen ging écht best wel goed, maar ik blijf toch wel erg voorzichtig en temper bewust mijn blijheid wat. Ik wacht rustig af én laat me niet op de kast jagen door enthousiasme.
What’s your force? Van tijd tot tijd komen er zo van de reeksen voorbij die écht wel mijn voorkeur genieten én waar ik dan ook enorm graag naar kijk. Het 1ste en 2de seizoen zijn al uit, het 3de geeft al een glimp op wat we mogen verwachten.
For the next shot… De kogel is door de geneeskundige kerk, om het zo uit te drukken. Er was al een tijd sprake van, maar ze zijn er duidelijk aan begonnen nu én zodoende kregen we vandaag voor de mama, de uitnodiging om haar 2de booster prik (of 4de prik) te gaan halen, binnen 14 dagen. Dat zal dan terug op’t moment een dagje koest houden worden voor haar én zelf kruisen we de vingers en hopen dat alles (ze krijgt terug Pfizer ) goed mag verlopen.
Back into the rhythm… Ik ben terug gesetteld in het normale ritme van tegenslag het hoofd zien te bieden en vooral om niet kopje onder te gaan. Met Luca gaat het gelukkig allemaal goed, net haar 3 jarige verjaardag én inenting achter de rug, dat is allemaal goed verlopen. Op wat koppigheid na, als ze haar goesting niet krijgt of niet genoeg aandacht, is alles goed met haar.
Met de ouders… nou, dat zijn best wel kopzorg momenten voor mij én het goede weer doet er geen goed aan. Moeder wilde met het zonnige weer, de veranda meubels van de zolder halen. Uiteraard omdat beiden geen 30 meer zijn, mag ik dat hele karweitje doen… Ik heb dus een vernieuwde hekel aan tuin en veranda meubels gekregen, zéker als ge dat 3 verdiepingen zonder hulp moogt naar beneden sleuren…
Dag nadien kreeg ze het lumineuze idee om de kamers te willen kuisen. Lees: ik mag met tegenzin (want uiteraard komt er dan van mijn zoektocht naar werk helemaal niets meer voort op zo’n moment) kuisen, ma geeft aanwijzingen bevelen hoe wat te doen volgens haar goesting. Uiteraard moet ik er dan nog op toezien dat ze beiden hun medicatie nemen (wat ze wel eens durven te vergeten, als ik er niet elke 5 minuten mee bezig ben), dat ze ook iets eten (ze zouden beiden door doen tot ze er bij neervallen, moest ik ze laten doen) en klap op de vuurpijl, wanneer ik naar de winkel ben voor inkopen te doen, heeft mijn moeder er niet beter op gevonden om aan de gordijnen te beginnen…
Mits die gordijnen al een halve eeuw (is geen grap) oud zijn, is ze er in geslaagd om een pak haken en ogen waarmee de gordijnen aan de kappen vasthangen, te breken… Uiteraard (bij ons toch) misery loves company kwamen de oude gordijnen, op verschillende plaatsen, gescheurd uit de wasmachine (wat eigenlijk wel té verwachten was, maar naar mij luisteren ze toch niet) en zodoende mocht ik met afmetingen, foto’s van de gordijnen, haken en ogen, gaan zoeken naar een zaak waar ze gordijnen verkopen en op maat maken… Voor de vele vrouwelijke bloggers hier die dit lezen, zal dit misschien appeltje eitje zijn, voor ne vent die dit alleen moet gaan doen, staat ge daar toch wel even te blinken… God zij dank bestaat er FaceTime en zodoende kon ik met de tablet van mijn vader (god zij dank dat ik hem dat leerde) videobellen en kon mijn moeder, zonder in de winkel te zijn, haar goesting aan de verkoopster kenbaar maken, terwijl ik er onwennig lijk ne zak patatten bij stond en het onderging. Achteraf vond men (ik sta natuurlijk nooit alleen in zo’n zaak, dat zou nou écht teveel van’t goeie zijn), de verkoopsters en aanwezige klanten, het best bewonderenswaardig wat ik allemaal voor mijn ouders doe… Op de moment zelf sta ik daar toch wel met een wrang gevoel.
Mijn moeder wilde ook de nieuwe videophone/deurbel wat poetsen, maar gezien de gordijn-toestanden, zijn mijn vader en ik er toch in geslaagd haar dat uit het hoofd te praten… Géén zin om daar nu fratsen mee voor te hebben, nu alles goed werkt.
Het goede weer had ook géén goede uitwerking op mijn vader, want net als mijn moeder wilde hij schoonmaken, met name de kornis en dakgoten schoonmaken… Gezien mijn vader hartpatiënt is, problemen met zijn knieën heeft en slecht te been is, kan je het als raden… Yep, Wildcard werd met veel tegenzin de kornis ingejaagd om deze schoon te maken en kreeg terug aanwijzingen orders over hoe ik het juist moest doen… I hate my life sometimes.
Uiteraard, terwijl ik daar in de dakgoot één van mijn vele levens naar het hiernamaals hielp, vond mijn vader er niet beter op de veranda deur die naar living doorgang geeft (maar die we eigenlijk om praktische redenen niet gebruiken of open doen), deze open te doen, met alle problemen van dien… Houten deuren, zéker waar de weerelementen aan kunnen, moet je regelmatig behandelen én omdat dit de afgelopen jaren niet gebeurd is, was er verrotting, houtworm probleem, afbladdering van verf, verstijving van siliconen afdichtingen opgetreden en pogingen om dit zelf te behandelen of herstellen van mijn vaders kant, maakten het alleen maar erger, met gevolg dat Wildcard naar een leverancier van deuren op maat mag gaan zoeken, want er moet een nieuwe houten deur in, liefst behandeld voor de komende jaren… Kopzorgen troef dus, gelukkig moeten er geen structurele veranderingen gebeuren, anders was dat ook nog een dure grap op zijn eigen, maar bon, ik weet wéér al waar me mee bezig te houden.
En zoals ik al zei, een ongeluk komt nooit alleen, ondertussen was mijn moeder bezig met het Veluxe dakraam schoon te maken op de logeerkamer en is ze er op de één of andere manier in geslaagd om het rolgordijn gescheurd te krijgen… Ik ben toen wel even als een kwade Donald duck in een Italiaanse colère geschoten, want uiteraard mag ik me alwéér gaan bezighouden met dakraam installateurs op te bellen, het probleem uit te leggen en te kijken wat de opties zijn voor een nieuw dakraam rolluik, want ook dit is al een eeuwigheid oud én een exacte versie krijgen, is net als hopen om aan het uiteinde van de regenboog een pot goud te vinden…
Ondertussen heb ik beiden verboden om wat dan ook nog van klus/kuis/bezigheids toestanden uit te voeren én heb ik véél zin om ze gewoon op ne stoel vast te binden. Niet omdat ik niet wil dat ze nog iets doen (al wil ik dat eigenlijk wel), maar omdat het ook een dure grap begint te worden, die ik telkens mag in orde brengen… Nu mogen ze zich van mij alleen nog bezighouden met wat lezen, met de hond spelen of wat wandelen…. Ik krijg dan het verwijt, da’k oude mensen van hun wil maken, maar ik begin goed te begrijpen waarom velen hun ouders in een home steken om er van af te zijn (als zou ik zoiets nooit over mijn hart kunnen krijgen). De komende dagen zal ik me dus qua werk dus niet vervelen en wellicht ook minder online zijn 😦
Oh wat een mooi hondje… Once Upon a Time a man with a desperate heart wish with a vacant place in his heart, the size of a castle, wished for someone who would always stay with him, who he could give all the love in the world and than he bit the apple… (yeah we can all dream right 😉 ) Little did she knew at the moment of birth, when she saw the first light of life, when she was born into a litter of little brothers and sisters doggies, that she would be loved beyond her wildest dreams.
Where her brothers and sisters were all playfully running around, learning bite controle and getting the most food, she was a bit afraid of the unknown, shy and on her own. Although she had all the potential and more to become a super doggy, she just had to meet the one that would see all that potential in her. And so it happend that a man came by and the first gaze in each others eyes, struck them with love at first sight. She was chosen over all others.
What followed was a time of rollercoaster emotions. She was taken, still very scared, to her new home where she was showered with attention, lots of love and cuddles. The temple of coffee, whipped cream and bread with slices of salami, also known as the kitchen, would be her favorite place to be. He taught her new rules, new flavors of food, gave her new toys and a bed all for her self, took her for long walks and looked the other way when she had to pee and mark her newfound domain.
The scary little pup grew up to become a self confident little doggy, loved by all, feared behind the front door by many mailmen, cause even in a fairy tale, everyone gets mail 😉 Soon, by love and delicious food, she grew up to the Queen of his castle and never ever lost her topmodel figure at 5 kg…
And on this wonderfull day he took her to a place in Wonderland, where delicious meat sits on shelves, just waiting to be grabbed; where toys of all sizes and colors draw you in and invite you to play with them, where frozen salmon and other fish can’t wait to jump into your basket and many delicious snacks dance around you, waiting to be eaten. A true heaven for a loved Jack Russell. Three years of love already… They grow up so fast, hé 😉
WorldsApart 